Zawalone korytarze

- Dlaczego nie mogliśmy przyjść tutaj wcześniej? - Zapytał bardziej samego siebie niż jej.
Ułożył dziewczynę na miękkim posłaniu i rozpalił ognisko. Gdy stare deski powoli się żarzyły, przemył jej ranę czystą wodą. Krwawienie już ustało, co bardzo go cieszyło.
- Powinnaś coś zjeść - oznajmił, kiedy odpoczywała już na materacu i poduszkach.

- Nie chce - odparła natychmiast, mrugając co chwila. Panował tutaj półmrok, który oświetlało jedynie ognisko, a ona oddychała bardzo chrapliwie. - Po prostu.. chce odpocząć. Poza tym, nie ma tu nic do jedzenia - zamknęła oczy. - Ani mi się waż nigdzie stąd iść. To samobójstwo jeszcze z Twoją nogą. Przemyj ją też i obandażuj. Bandaże są w tej torbie - wskazała palcem.

Odwrócił się od niej niczym obrażone dziecko. W rzeczywistości nie pogniewał się na nią za te słowa, jednak wyczuwając tę wyraźną troskę w jej głosie, spłonął rumieńcem. Jego opaska na oko pozostała w miejscu ataku szczurów, więc tak czy siak postanowił skorzystać z bandaży i opatrunków. Zajął się swoją nogą. Z raną w rzeczywistości nie było aż tak źle. Przemył ją i opatrzył, a następnie obwiązał skrawek bandaża wokół głowy, pod odpowiednim kątem, by dobrze zakrył pusty oczodół oraz szwy.

Dziewczyna przekręciła się na bok i rozchyliła wargi, by lepiej jej się oddychało. Taka była kara za nadużywanie mocy i stwierdziła, że pewnie jej promieniowanie gwałtownie wzrosło. Zacisnęła powieki, ukrywając twarz w poduszkę.

- Pewnie teraz żałujesz, że nie zatrzymałaś mnie siłą w dzielnicy, wyrzutków, co? - Szepnął ze smutkiem, zaciskając bandaż.
Z trudem zdołał zmusić się do spojrzenia w jej kierunku. Wyczerpana twarz dziewczyny i jej ciężki oddech mówił sam za siebie.
- To moja wina. I nie wmówisz mi, że tak nie jest.

- A czy ma jakieś znaczenie to, czyja to wina? - zapytała chrapliwym głosem. - I tak w końcu zginiemy, takie jest każdego z nas przeznaczenie.. Ale jedni umierają tutaj, w zapomnieniu, pożarci przez potwory, a innych się zakopuję z wspaniałym pogrzebem.

- Wspaniały pogrzeb to raczej nie dla niewolnika takiego jak ja - mruknął zniesmaczony tą myślą. - I tak czuję się już trochę jak zwłoki...
Spojrzał na swoje zsiniałe dłonie, gdyż ściągnął przed chwilą rękawiczki. Nie rozumiał, dlaczego tak się działo. Dlaczego tak się zmieniały. I bał się, że to przejdzie dalej, na jego ciało. Ale jeszcze bardziej przerażała go myśl, że cienkie rękawiczki kiedyś mogą nie być wystarczające.

- Niewolnicy są prawie jak wyrzutki, ale macie lepiej, bo musicie słuchać poleceń i dzięki temu jesteście nagradzani - miała cały czas zamknięte oczy, zmęczona dzisiejszymi zdarzeniami chciała jedynie zasnąć oddając się ku krainie Morfeusza.

- Moją największa jak dotąd nagrodą jest to, że cudem jeszcze żyje - odparł, dosyć niemiłym tonem.
Nie wiedziała nic o życiu niewolnika takiego jak on... ba, sądziła, że na szlacheckich dworach niewolnik jest czymś w rodzaju kanapowego pieska. A przynajmniej on tak to odbierał. W rzeczywistości był niczym więcej jak tylko przedmiotem, a raczej zabawką. Nie chciał marnować ani chwili więcej na te wspomnienia.

- Heh. Nie spodziewałam się innej odpowiedzi - odparła, co oczywiście było kłamstwem.
Miała takie swoje dziewczęce, typowo ludzkie marzenie, by być dla kogoś ważną, ale.. zrzuciła to już dawno na dalszy plan, wszystko zastępując nienawiścią do siebie oraz ludzi, którzy ją otaczali.

- Prześpij się - polecił jej, ostrożnie się do niej przysuwając.
Ułożył się na twardej ziemi tuż obok niej, chcąc zapewnić jej odrobinę ciepła. To był najlepszy sposób na "ogrzewanie", tego się wyuczył. Nie zawsze w piwnicach panowała pokojowa temperatura. Ogrzewali się własnymi ciałami, choć nawet nie znali własnych imion. Czasami losy niewolników nie były kolorowe tak jak w jej wyobrażeniach.

- Taki mam zamiar - zdążyła jeszcze wymamrotać i oddała się błogiej ciemności.
Od razu mógł zobaczyć różnice, pomiędzy jej wiecznie zimną twarzą, a tą- spokojną, pogrążoną we śnie, tak niewinną i dziecinną.

Uśmiechnął się smutno na ten widok. Uśpiona stanowiła wręcz zerowe zagrożenie, tak więc bez większego wahania sięgnął dłońmi, uprzednio zakładając rękawiczki, do jej pasa. Objął ją ostrożnie, przytulając do siebie i wtulił twarz w jej włosy.
- Pięknie pachniesz... - szepnął, świadomy tego, że go nie usłyszy.
Mimo to chciał jak najbardziej nacieszyć się tą chwilą.

Spała kilka dobrych i długich godzin, a obudził ją.. głód. Była cholernie spragniona czegoś dobrego. Otworzyła oczy i poderwała się do góry, ale czując jego ramiona z jękiem opadła z powrotem na posłanie.

Białowłosy usnął jak długi zaraz po niej, odurzony wspaniałym, naturalnym zapachem jej włosów. Gdyby nie było jej tutaj, zapewne nigdy nie oddałby się temu spokojowi. Tymczasem jej obecność dawała mu bezgraniczne poczucie bezpieczeństwa, choć spała. Zmęczenie już od długiego czasu dawało mu się we znaki.

Wysunęła się cudem z jego objęć i podeszła powolnie do małego stawiku w rogu. Nie przejmując się jego obecnością, rozebrała się i wskoczyła do niej, w zamiarze obmycia się z wszystkiego co niepotrzebne.

Jej ruch na jej nieszczęście zbudził go. Na nieszczęście, lub szczęście...
Nim całkowicie się rozbudził minęło dość sporo czasu. Zdążyła więc "wykąpać się" i właśnie przywdziewała ubranie. Usiadł, przecierając oczy i rozejrzał się wkoło.
- Zasnąłem? - Spytał półprzytomnie.

Założyła na siebie ostatnią część ubioru i spojrzała na niego.
- Tak, zasnąłeś, a teraz proszę Cię, żebyś tu został, a ja skoczę po coś do jedzenia - mruknęła, przeczesując dłonią włosy i ziewając przeciągle.
Czuła się już o wiele lepiej, więc mogła zmieniać się w aciddraka, a co za tym szło - zdobywać jedzenie.

Już miał zamiar wypalić, że pójdzie razem z nią, że nie puści jej samej, ale miała racje. Zacisnął palce na kolanach i jedynie odwrócił wzrok. Przyniósł jej już ogrom kłopotów, zmuszając ją, by pozwoliła mu zostać blisko niej za pomocą tych wszystkich czułości. A teraz, wypoczęta, z pewnością znalazła by coś do jedzenia, bez problemu korzystając ze swoim umiejętności. A on tylko spowalniał by ją, narażając na większe niebezpieczeństwo.
- Na pewno sobie poradzisz? - Zapytał jedynie.

- Oczywiście - powiedziała i zniknęła w wyjściu.
Nie było jej dość długo, jednak w pewnym momencie wróciła z całym plecakiem jedzenia różnej maści oraz z małym wilczym szczurem, martwym.