Posiadłość Moriarty

Zmrużywszy powieki, wyszczerzył ząbki w szerokim uśmiechu.
- Więc od dziś nazywasz się... Nadia. Ładne imię, prawda? Podoba Ci się? - spytał, by po chwili wskazać jej na swoją posiadłość i oznajmić, że dotarli. Otworzył przed nią drzwi i wpuścił ją do środka. Jim nie miał iście złych zamiarów. Potrzebował po pierwsze rozmów, a po drugie był zbyt leniwy, by sam sprzątać i gotować. Trzecie miejsce zajmowały rozkosze cielesne. Tego też potrzebował, a z byle jakimi flądrami nie będzie się bzykał w nocnym klubie.
- Chodź, oprowadzę Cię, i pokażę, gdzie będziesz mieszkać.
[Die]

Wbrew nawykom, dziewczyna uniosła zaskoczone spojrzenie błękitnych tęczówek na jego przystojną twarz. Nowy Pan nadał jej imię i jeszcze pytał ją o zdanie? Od kiedy to tak traktuje się niewolnika, a co dopiero przedmiot, za który kobieta niewątpliwie się uważała? Przecież takie zachowanie Właściciela było wbrew temu, do czego się przyzwyczaiła i czego została nauczona. Nie wiedząc, co powinna odpowiedzieć, pokiwała twierdząco głową, starając się, by mimika jej twarzy nie zdradzała emocji, które wewnętrznie nią targały.

Jim zdecydowanie nie był taki, jak reszta jej właścicieli. On nie chciał zrobić z niej przedmiotu, nie chciał by była wykorzystywana do wszystkiego, pozbawiona emocji. Mimo czasów, w jakich żyli, nadal byli ludźmi, nadal mieli pragnienia, marzenia i prawa, o których większość z nich zapominała, by dać upust swoim bestialskim rządzą. James, co prawda, był seryjnym mordercą, który mordował ot tak, bo lubił, ale uśmiercał osoby, dla których życie nie miałoby już sensu. A ta dziewczyna? Wiele mogła mieć przed sobą. Spojrzał na nią i westchnął.
- Możesz się odzywać. Będziesz miała swój pokój, swoją garderobę i swoją łazienkę. Nie jesteś rzeczą. Będziesz moją przyjaciółką.

- Nie przywykłam do takiego traktowania, panie... - szepnęła z nisko spuszczoną głową, odruchowo go tytułując. Mimo nowych praw, które nadał jej Właściciel, nie była w stanie całkowicie wykorzenić przyzwyczajeń, wpajanych jej przez lata. Nie potrafiła nawet ustosunkować się do zachowania nowego Pana względem niej; był miły i nie traktował jej jak przedmiotu, ale czy będzie w stanie zachowywać się jak normalny człowiek po tylu latach niewoli? Będzie musiała bacznie obserwować otoczenie, by zaczerpnąć wzorców, z których mogłaby w przyszłości korzystać. Nie wiedząc, jak zachowują się względem siebie "przyjaciele", nie jest przecież w stanie postępować tak, jak oni.  By nie okazywać brunetowi swojej niewiedzy, po prostu posłusznie skinęła głową. Nie chciała wyjść przed nim na idiotkę.
-  Dziękuję... - wyszeptała z wdzięcznością i lekko się skłoniła. Nigdy nie miała nawet swojego łóżka, a teraz szczodry Pan miał podarować jej własną sypialnię i garderobę, której i tak nie ma czym zapełnić. Chyba lepiej trafić nie mogła...

James spojrzał na nią z lekkim uśmiechem i podszedł bliżej, by ułożyć jej dłoń na ramieniu. Przejechał nią po jej szyi na policzek i pogładził go delikatnie. Widział, że dziewczyna czuje się nieswojo, że to nie jej otoczenie, zawsze była traktowana jak zwierzę, a teraz? Teraz on chciał dać jej dom i miłość.
Miłość, której tutaj, pod ziemią nie dostaniesz za darmo. Na jego spierzchnięte wargi wkroczył delikatny uśmieszek. Odsunął się od niej i ruszył przed siebie, w stronę łazienki.
- Chodź, przygotuję Ci kąpiel. Ukąpiesz się, a ja przyniosę Ci walizkę z ciuchami. Niby są po mojej byłej dziewczynie.. Ale będą na Ciebie pasować, potem kupię Ci nowe.

- Nie ma potrzeby, abyś kupował nowe, panie... - głos kobiety zadrżał w chwili, gdy palce mężczyzny musnęły jej szyję. Jego dotyk znacznie różnił się od tego, którym obdarowywał ją starzec; nie był tak nachalny i przynosił ekscytację, podrywającą serce. Gdy brunet ją dotykał, w końcu coś czuła. Dłoń mężczyzny dawała ukojenie nerwom i ciepło. Znacznie różniła się od szorstkiej, chłodnej ręki jej poprzedniego właściciela, który nigdy nie wiedział, kiedy powinien przestać. James za to, doskonale orientował się, na ile może sobie pozwolić, aby jej nie spłoszyć. A spędził z nią dopiero kilka godzin...

- Ale nie będziesz przecież chodziła w starych, przepoconych ciuchach. Tylko dzisiaj, dobrze? Ta Twoja szmata mi się nie podoba. - mruknął cicho i zaprowadziwszy ją do łazienki, odkręcił wodę w kranie. Przez jakieś pięć minut lała się, by zapełnić wannę niemal po brzegi ani za ciepłą, ani za zimną wodą.
- Wskakuj.

- Mnie również się nie podoba... - odszepnęła cicho, jakby niepewna tego, czy może wyrazić swoją opinię na ten temat - Ale podarował mi ją mój poprzedni Pan... - spuściła wzrok i uniosła dłonie na wysokość klatki piersiowej, by zacząć rozpinać sukienkę, zapinaną z przodu na guziki - Powinnam być mu za to wdzięczna - dodała szeptem, odwracając się bokiem, by widział jak najmniej jej nagiego ciała. Później w pośpiechu pozbyła się bielizny i zanurzyła ciało w wodzie, wzdychając, kiedy poczuła jej ciepło oraz przyjemny zapach olejków.

James pokręcił lekko głową na boki, widząc, jak bardzo skrzywdzili tą dziewuszkę. Zrobili z niej rzecz, nie przyjaciela podroży. Owszem, on sam też lubił czasem zabawić się na ostro, wmawiać partnerce, jak wielką szmatą jest, ale nie w codziennym życiu. Spojrzał na jej sliczne ciało, mimo że pokryte licznymi siniakami, zaczerwienieniami i bliznami.
- Powinnaś być mu wdzięczna, że oddał Cię mnie, wiesz? Trzeba pomóc Ci się umyć, czy dasz radę sama?

- Poradzę sobie sama, panie... - obróciła twarz w jego kierunku, uśmiechając się z wdzięcznością. Nie była na tyle poraniona, by potrzebować pomocy drugiej osoby przy tak łatwej czynności, a poza tym, nie chciała sprawiać Panu dodatkowych problemów. Już i tak nadużyła jego gościnności, pozwalając brunetowi przygotować dla niej kąpiel, a przecież sama powinna była to zrobić. Od tego w końcu była.

- W takim razie ja zabiorę się za przygotowywanie dla Ciebie posłania i jedzenia. - stwierdził z szerokim uśmiechem i zostawiwszy ją w łazience samą, wyszedł z pomieszczenia. Sam zaś skierował swoje kroki do pokoju przygotowanego specjalnie dla długowłosej istoty. Zabrał się za przebierania pościeli na świeżą i pachnącą, a potem za robienie dla niej kolacji - zrobił jej płatki z mlekiem, bo akurat nic innego teraz nie posiadał. Będzie musiał wybrać się do prymitywnego sklepu w tej jakże prymitywnie stworzonej, sztucznej cywilizacji. Wszystko było sztuczne. Począwszy od ludzi - kończąc na roślinach. Po około trzydziestu minutach wrócił do łazienki z błękitną sukieneczką dla kobiety.
- Gotowa? To dla Ciebie. Bieliznę mam dla Ciebie nową. - to powiedziawszy, ułożył bieliznę na sukience, a tą zaś na pralce.

W czasie, gdy mężczyzna zostawił ją samą, dokładnie obmyła swoje ciało wodą z płynem do kąpieli, szczególną uwagę poświęcając miejscom pokrytym bliznami, których nie chciała zanadto urazić. Zagryzała wargi, by nie syczeć, kiedy mydliny dostały się do niezbyt głębokich ran, przemywając je z zanieczyszczeń, a gdy jej Pan powrócił do łazienki, była już gotowa, aby opuścić wannę. Uprzednio podziękowawszy Jamesowi za jego dobroć oraz ubrania, wyszła z wody i zaczęła wycierać się przygotowanym dla niej ręcznikiem. Oczywiście, że krępowała się obecności mężczyzny, ale nie miała prawa prosić go o to, by opuścił pomieszczenie. Kupił ją, więc miał do niej wszelakie prawa, niezależnie od tego, jaką politykę wobec niej chciał prowadzić.

James wiedział, że dziewczynę zawstydza jego obecnośc, dlatego też odwrócił się plecami do niej, nie zamierzając jej jeszcze bardziej krępować, a kiedy się ubrała, odwrócił się znowu w jej twarz.
- Chodź, zrobiłem Ci jedzenie. Płatki z mlekiem, lubisz? Nie mam obecnie nic innego, jutro skoczymy do sklepu. Pomożesz mi? A może... Umiesz gotować? Ja nie umiem i nie mam od kogo się nauczyć, a lubię poznawać nowe rzeczy. Jeśli potrafisz, byłabyś tak miła i wtajemniczyła mnie w techniki gotowania? - spytał z szerokim uśmiechem i pociągnął ją za rękę do jadalni.

Przyodziawszy na siebie przygotowane przez jej pana ubrania, osuszyła długie włosy ręcznikiem, który następnie rozwiesiła na rozkładanej domowej suszarce, dbając o to, by wisiał równo.
- Oczywiście, że umiem gotować - obdarzyła go subtelnym uśmiechem, poprawiając nieco zbyt dużą na nią sukienkę i skierowała się w stronę kuchni, którą jej wcześniej pokazał. Oczywiście od razu zapamiętała rozkład pomieszczeń dzięki czemu mogła teraz poruszać się po domu bez większych problemów. Przystępując do przeszukiwania kuchennych szafek, wykładała na blat artykuły, które udało jej się znaleźć. Suszone mięso, proszkowane zioła, konserwy i trochę warzyw... - Najrozsądniej będzie zrobić z tego zupę gulaszową - oceniła, sięgając do szafki po garnek - Czy lubisz ją, panie? - zerknęła na niego.

Usiadł na blacie stołu, przyglądając się temu, jak dziewczyna szybko i zwinnie poradziła sobie z odnalezieniem wszelakich składników i przyrządów potrzebnych jej do gotowania. Kiedy już wszystko znalazła, wyjął z kieszeni zapalniczkę, żeby mogła odpalić palnik do gotowania. Potem uniósł lekko brew i przybliżył się, żeby sprawdzić, co dokładnie przygotowała do gotowania i skinął głową.
- Ależ oczywiście, że lubię. Każde mięso jest potrzebne. - zaśmiał się cicho i skarcił ją wzrokiem, kręcąc głową na boki.
- Mówiłem Ci już, Nadio. Mów do mnie Jim. Nie dzieli nas spora różnica wieku, poza tym jesteśmy na tym samym poziomie. Jesteśmy normalnymi ludźmi, znajomymi. Przyjaciółmi. Pomagasz mi wyłącznie, a ja Tobie.

Długowłosa równie sprawnie poradziła sobie z przygotowywaniem składników na zupę. Odnalezione mięso - suszone, bo innego nie udało jej się znaleźć - pokroiła na drobne kawałki, które wrzuciła do rozgrzanego w garnku oleju, mając zamiar je obsmażyć. Później kolejno dodawała następne składniki - mizernie wyglądające warzywa, różnego rodzaju koncentraty oraz przyprawy. Nie mając innego wyboru, zupę uzupełniła ziemniakami, które miały pełnić rolę głównego zapychacza. Tak wypełniony garnek pozostawiła na ogniu, obracając się w stronę Jima, który przez cały czas się jej przyglądał.
- Jak przeżyłeś tyle czasu sam, nie umiejąc gotować? - uśmiechnęła się lekko. Wreszcie zebrała się na odwagę i zwróciła się do niego bezpośrednio, nie tytułując go.

Jim siedzący na stole przypatrywał się każdemu jej ruchowi, starając się go zapamiętać jak najdokładniej się działo, żeby potem potrafić to odwzorować. No cóż. Kiedy usłyszał pytanie na jego usta aż wkroczył uśmiech, a on sam nagle zaczął się z siebie śmiać.
- No wiesz... Zupki, które zalewa się wyłącznie wodą... Kanapki i płatki potrafię zrobić. - stwierdził rozbawiony. W rzeczywistości nigdy nic sam nie ugotował, a to było hańbą dla arystokraty i to w takim wieku. Wzruszył jednak ramionami i pomachał nogami, bo nie sięgał do podłogi.
- Ile masz lat?

Na jej lekko popękane usta wstąpił rozbawiony uśmiech, gdy usłyszała, z jak wielką pasją Jim opowiadał o swoich kulinarnych doświadczeniach. Aż wierzyć jej się nie chciało, iż mężczyzna zdołał wyżyć na tego typu jedzeniu, nie odczuwając potrzeby zjedzenia czegokolwiek innego, choćby dla odmiany.
Uniosła lekko pokrywkę i zamieszała w garnku, pilnując, aby jego zawartość się nie przypaliła. Dolała nieco wody, gdy uznała, iż zupa wyszła jej nieco zbyt gęsta.
- Osiemnaście - odparła, doglądając ich obiadu z zaskakującą odpowiedzialnością - Tak mi się wydaje. A Ty? - zerknęła na niego przez ramię. Była ciekawa historii swojego pana.